Een kunstproject tussen Iran en Nederland. In 2013 creëerde Nevejan samen met Rogerio Lira en Alwine van Heemstra een ArtLab met 10 meiden van rond de 20, een aantal kunstenaars, musici, tapijtwevers, en een kok in een oud huis aan de zee in Iran.

Doel was de bouwstenen vorm te geven van een Perzisch Tapijt. In plaats van een film, waarvoor ze gevraagd werd, maakte Nevejan een vliegend tapijt met de deelnemers van het lab, later bracht Rogerio Lira alle symbolen van hun levens verhalen samen in 1 ontwerp. Alwine van Heemstra legde het lab vast op film.
Van dit ontwerp worden verschillende tapijten gemaakt die door de wereld vliegen zodat de levensverhalen van de meisjes van groep 11 van Omid-e-Mehr door de wereld reizen.

Er zijn nu tapijten in Amsterdam, Teheran, Switzerland, en Boston USA.

Our magic carpet in auction in Tehran, Iran

Omid-e-Mehr

Een opvang/opleiding/blijf van mijn lijf centrum. De meisjes die er studeren zijn het ouderlijk huis uit gezet, zelf weggelopen, of leven als Afgaanse vluchteling in Teheran. Ze zijn bijna allemaal verkracht of verkocht op zeer jonge leeftijd (10- 12 jaar.)  Ze leefden allemaal op straat, en kwamen vaak in de drugs en prostitutie terecht. Marjaneh Halati, een psycho analytica, heeft zich het lot van deze meisjes (en er zijn er honderden in Iran) aangetrokken. Iraanse en Afgaanse meisjes wonen en leren samen (terwijl er in de gewone maatschappij een enorme discriminatie is van Afganen).

U kunt Marjaneh beluisteren.

Geschiedenis proces

Als de meiden klaar zijn met hun 3-jarig verblijf bij Omid-e-Mehr vliegen ze uit.

Aan mij werd gevraagd om een creatief proces te verzinnen waarin ze en afscheid nemen en voorbereid worden op het “teruggaan” in een traditionele maatschappij waarin meisjes zoals zij het laagste van het laagste gevonden worden.
In mijn werk als documentairemaker groei ik meer en meer toe naar de overtuiging dat niet alleen de waarheid, maar juist schoonheid je vrij kan maken, en kracht kan geven. Daarom laat ik gehandicapten autootjes dansen in Het Nationale Canta Ballet, ontwerp en weef ik een nieuwe inrichting met patienten van een psychiatrische inrichting in Het Bloemetjesgordijn, en in dit geval dacht ik: we doen iets met Perzische tapijten. Dat geeft ons een symbolen taal die eeuwenoud is, en waar de meiden hun persoonlijke verhaal in kwijt kunnen, zonder dat iedereen weet wat precies het verhaal is.
In die zin hebben tapijten en films alles met elkaar te maken.

Eeuwenlang waren tapijten de voornaamste en breed gedragen  expressie vorm van vrouwen door alle lagen van de bevolking in Iran. In de tapijten krijgen alle verborgen levens glans.
De levensverhalen van de meisjes vliegen nu door de wereld en zullen de nieuwe generatie meisjes die beginnen aan de weg naar democratie de wind in de rug geven. Dit doen ze via het genezen van hun trauma’s en het doorgeven van hun opgedane kennis, doorzettingsvermogen en super-tiener- kracht die mij altijd weer tot op het bot ontroert. Niks slachtoffer, maar oneindig stoer bouwen ze aan hun toekomst. En daarmee doen ze meer voor hun land als menig politicus.

Bekijk de aankondiging van de veiling waarin je het tapijt kunt zien, op page 41,42 en 43.